نمی گویم قیامت جوش زن یا شور توفان شو

ز قدرت دست بردار آنچه بتوانی شدن آن شو

برآر از عالم تمثال امکان رخت پیدایی

تو کار خویش کن گو خانهٔ آیینه ویران شو

جمال بی نشان در پردهٔ دل چشمکی دارد

که در اندیشهٔ ما خاک گرد و یوسفستان شو

جنون از چشم زخم امتیازت می کند ایمن

بقدر بوی یک گل از لباس رنگ عریان شو

به بیقدری ازبن بازار سودی می توان بردن

گرانی سنگ میزان کمالت نیست ارزان شو

درین محفل به اظهار نیاز و ناز موهومی

هزار آیینه است از هرکجا خواهی نمایان شو

طریق عشق دشوارست از آیین خرد بگذر

حریف کفر اگر نتوان شدن باری مسلمان شو

ز گیر و دار امکان وحشتی تا کنج زانویی

به فکر چین دامن گر نمی افتی گریبان شو

هزار آیینه چون طاووس می خواهد تماشایت

بقدر شوخی رنگی که داری چشم حیران شو

به بزم جلوه پیمایی حیا ظرفی دگر دارد

حباب این محیطی در گشاد چشم پنهان شو

ز ساز محفل تحقیق این آواز می آید

که ای آهنگ یکتایی ازین نه پرده عریان شو

گر از سامان اقبال قناعت آگهی بیدل

به کنج چشم موری واکش و ملک سلیمان شو